سپاس خدایی را که آفریننده آسمانها و زمین است و فرشتگان را رسولان خود گردانید و دارای دو و سه و چهار بال و پر قرار داد و هر چه بخواهد در آفرینش می افزاید که خدا بر هر چیز قادر است.(سوره فاطر، آیه 1)
امروز عجب روزی بود! همایشی داشتیم که طی اون دبیر انجمن قبلی از کارهایی که در طول مدیریتشون داشتند، توضیحاتی دادند. بعد از اون هم نوبت دبیر انجمن های جدید بود تا از اهداف کلیشون در این یک سال صحبتی داشته باشند. دوستان زیادی اومده بودند، با این که امروز تقریبا دانشگاه کلاسی نداشتیم ولی زحمت کشیدند و اومدند.
بعد از معرفی اعضای انجمن مهندسان، مجری! دعوت به عمل آوردند تا دبیر این انجمن سخنرانیشون رو شروع کنند. من که ردیف اول نشسته بودم و دم دست بودم! رفتم و هدفی کلی از تصمیماتی که این چند روز با بقیه ی اعضا گرفته بودیم، بیان کردم.(چه کتابی شد)
خلاصه امروز عجب روزی بود! من که تا حالا تو عمرم همیشه شاهد سخنرانی بقیه بودم، امروز خودم سخنرانی داشتم و این فرصت رو هم بهمون دادند تا به عنوان واسط در جلوی حضار هدایایی رو به رسم یادبود به اعضای قدیم انجمن تقدیم کنم.
امروز رسما کارها به من و آقایون فخار، فتحعلی، ایزانلو، قدیر، غیور، بهاری سپرده شد. می دونم چقدر مسئولیت سنگینی هست! فقط از خدا میخوام تنهام نزاره.
اینو هم خوب می دونم که اگر انجمن کمی نسبت به گذشته پسرفت! داشته باشه، سریع توی دهن ها میفته که: همینه دیگه! همیشه وقتی مدیریت به دست خانمی سپرده بشه، اوضاع بهتر از این نمیشه. واقعا افسوس می خورم به تفکرات بعضی از ما ایرونی ها. امروز به دوستم گفتم: شیطونه میگه برم خارج:دی!
ولی با مدیریتی که خواهم داشت و انشاالله بهتر شدن انجمن از لحاظ علمی و همه ی لحاظ، به همه اثبات خواهم کرد خانم ها بسی بهتر عمل می کنند؛ حتا بین همکارایی که همشون پسر هستند. البته یکی از اهدافم هم این خواهد بود که خانم های زیادی رو هم به سمت فعال شدن بکشم!
پ.ن: خدایا! می دونی چقدر خسته بودم که این متن رو نوشتم. اولش خواستم فقط با خودت درد و دل کنم ولی حیفم اومد این روز مهم رو ثبت نکنم.
